en beklenmedik midir ask?
hic bilemedigimiz,
isim koyamadiginiz midir yoksa?
kalbin tasiyamadigi midir?
gozlerimizden caglarken
aslinda yuregimize dogru akan
cumartesi gecesinin beklenen heyecani midir?
yoksa pazar uykusunun tatli uyusuklugu mudur?
karsidan gelisi ile elini nereye koyacagini bilememen midir?
yoksa gidisi ile yuregini cizen o kedi midir ask?
en cok sevdigin, kaybettigin midir?
ne kadar yuzsende ulasamadigin ada midir?
yoksa ulastigin anda yeniden kaybedecegin korkusu mudur?
onsuz olmanin dayanilmaz hafifligi mi,
yoksa onunla olmanin ezici agirligi midir?
onunla uyumak midir?
onsuz gecelerde yastigina sarilmak mi?
bizi tamamlayan midir asik oldugumuz?
yoksa onunlayken hep eksik hissettigimiz midir?
bizi hic gitmedigimiz yerlere goturen mi?
yoksa elimizi tutup bizimle birlikte gelen mi?
bizi biz yapan midir?
yoksa bizi biz oldugumuz icin seven mi?
baba ocaginin tanidik kokusu gibi huzur mudur?
yoksa dusecegimizi bile bile
yokus asagi kosturmanin heyecani midir?
tesadufler midir bizi asik eden?
yoksa verilen emek midir?
beklemek mi gerekir?
onun hizinda kosmaya calismak mi?
durgun bir limana siginmak midir?
yoksa firtinali bir havada sorf tahtasinin uzerinde ucmak midir?
sabahin ilk isiklarinin goz alici durusuyla,
tenindeki biraktigi sicakligi ayirabilir misin?
kokusu mudur bizi tutsak eden?
yoksa gulusundeki hinzirlik mi?
yuregini yerinden soken cizgi
gogsunun tahrik edici cizgisi midir?
yoksa masum gamzesinin mi?
yasam sahnesinin figuranlariyken,
birden onun basrolu oynadigi sahnede
rol kapmaya calisan acemiler oluyoruz...
cilgin replikleri mi bizi asik eden?
yoksa ucsuz bucaksiz bakislari mi?
tum secenekleri mumkun ya da
tum secimleri imkansiz kilandir belki de...
ne onunla ne de onsuz olunandir...
yillarin eskitemedigi
sozlerin kirletemedigi
aklinin kifayetsiz kaldigi
yureginin almadigi
simsiki sarildigin zaman
yeniden alevlenendir belki de...
